Strumień świadomości (z luźnych notatek na poczcie e-mail). W dniu 2020-04-14:

Dzisiaj polecę, że tak to kolokwialnie ujmę, strumieniem świadomości (że tak z kolei niemal naukowo się wyrażę). A więc myślami mało może uporządkowanymi, ale płynącymi z głębi serca - szczerymi i osobistymi.

Dobrze mi w domu. Dobrze mi bez zgiełku świata, bez wieści o koronawirusach, z własnym tempem i rytmem.
Dobrze mi z moją działką, na której wysiałam nieco warzyw. Z gotowaniem i urządzaniem swojej przestrzeni. Dobrze mi bez robiących aferę z niczego osób, bez uważania na słowa i gesty (bo a nuż jakaś przewrażliwiona lub nieżyczliwa koleżanka zinterpretuje je na moją szkodę).
Jednym słowem, coraz częściej i bardziej marzy mi się praca w domu, bez sztywnych ram czasowych, dress-codu (co prawda w mojej pracy nie ma ściśle określonych wymogów w tej kwestii) i ukrywania faktu, że najchętniej w deszczowy dzień położyłoby się głowę na biurku.
Swoboda mi się marzy. Niezależność. Nieoglądanie się na cudze widzimisię. Praca zespołowa nie jest dla mnie. Plotki, niesnaski i afery o bzdury do niczego mi nie są potrzebne.
Nie mam jeszcze odwagi pójść za marzeniem, ale coraz większą czuję na to ochotę, coraz częściej nawiedza mnie nieśmiała myśl, że stać mnie na więcej niż mi się wydaje i niż dałam sobie wmówić.

*** 

Ostatnie lata, od kiedy ponownie zostałam singlem (jak to mówią, z odzysku), lata rzekomo strasznej samotności - to były najbardziej rozwojowe lata mojego życia, szalenie wartościowy czas. Czas obcowania ze sobą, docierania do siebie i poznawania samej siebie. Nie wspomnę już o tym, że samotność to tylko nasza interpretacja i nasz wybór. 

Jeśli ponownie zostanę singlem (teraz w moim życiu jest R.), nigdy, ale to nigdy nie powiem, że jestem sama. Mam Boga (wstaw dowolne) i Martę-autorkę niniejszych słów. A inni ludzie, których każdy mniej lub więcej potrzebuje (ja lubię, ale zapotrzebowanie mam umiarkowane), też zawsze się znajdą.

Inną zaletą "samotności" był czas na przemyślenia, wsłuchanie się w siebie. Owocuje to m.in. przemyśleniami z początku postu.

*** 

Tak... Docieram do siebie. Odnajduję, co dla mnie w życiu ważne i dochodzę do wniosku - że chyba przede wszystkim wolność. Życie na swoich zasadach (nie bez wrażliwości na innych ludzi), według swoich wartości.
Nie przemawia do mnie kroczenie utartymi ścieżkami, choć niejedną wybieram świadomie, niejedna pokrywa się z tą wybraną przeze mnie osobiście. Ale nie potrzebuję, by moją moralność wyznaczał kościół czy ludzkie gadanie. Mam swój rozum, za błędy i grzechy biorę odpowiedzialność. Decyzje podejmuję zdając się na własny rozum i osąd (co nie znaczy, że nie zdarza mi się szukać rady czy opinii) i już się przekonałam, że jeżeli słuchamy siebie, również gdy intuicja podszeptuje niezbyt miłe dla nas rzeczy - raczej damy sobie radę.
Tak! Zdarzyły mi się decyzje, które kwitowano: "Czy ona wie, co robi?!", i nie żałuję żadnej.

*** 

Jestem teraz w relacji dosyć kontrowersyjnej, ale czułam, że chcę ją sprawdzić, chcę poznać człowieka, że niepotrzebne mi do niczego wielkie deklaracje i zapewnienia. Że nie boję się popełnić błąd, bo sobie z nim dam radę.

Nie żałuję, przeżyłam wartościowe chwile, dowiedziałam się wiele o sobie i byciu z drugim człowiekiem. Dowiedziałam się, jak smakuje relacja, gdzie się rozmawia, słucha nawzajem, bawi, pracuje i wspiera. Wiele nauczyłam się od R. i może kiedyś o tym napiszę.

*** 

...To chyba wszystko w moim strumieniu świadomości. Przynajmniej na razie.
Napisałam ten post bardziej dla siebie niż innych, ale potrzebuję uzewnętrznić swoje nagromadzone myśli. Jeśli kogoś zainteresują, skłonią do zabrania głosu - będzie to dla mnie miłe (oby ;) ) i interesujące. Jeśli nie - post i tak spełnił swoją rolę pozwalając mi się zwyczajnie wygadać bez zanudzania realnych znajomych.