Samotna Wigilia? No problem!

Otwarcie wreszcie to powiem: nie przepadam za Świętami.
Wolę celebrować codzienność. Wolę skromność, zwyczajność kameralność. Wolę brak napięć, żeby wszystko było tak odświętnie i cacy.
Wolę nieoficjalne spontaniczne wpadanie przyjaciół i do przyjaciół niż oficjałki, przyjęcia, to całe myślenie, z jakim prezentem przyjść, żeby nie z pustymi rękami, co wypada, co nie wypada.
Wolę przebywać z ludźmi, którzy naprawdę mnie obchodzą, a nie którzy przez przypadek stali się moją rodziną, i rozmawiać o tym, co naprawdę mnie obchodzi, niż prowadzić jakieś towarzyskie small-talk. Może tylko śpiewanie kolęd lubię, bo w rodzinie mojego byłego męża naprawdę się kolęduje.
Zostaliśmy z synem zaproszeni na Wigilię przez moją szwagierkę.
No i mam problem: z czym tam pójść? Co kupić, bo nie mam głowy do tych wszystkich prezentów. Chyba nabędę jakieś dobre wino i już.
No i mam problem, że u siebie w domu posiedziałabym z synem tyle, ile nam się podoba, a potem kropnęła się na kanapę z książką i nie musiałabym spełniać żadnych towarzyskich konwenansów. A tam trzeba będzie siedzieć ze wszystkimi, nadążać za rozmowami (a nie nadążam nawet z aparatem słuchowym) i szczerze mówiąc - nudzić się.
Kto to wymyślił, że Wigilii nie można spędzić samotnie? Mnie to wcale nie przeszkadza, lubię święty spokój.
Wielka krzywda mi się nie dzieje i pewnie będzie całkiem sympatycznie, ale nie czuję zapału na myśl o tej wspólnej wieczerzy. Za to w drugi dzień Świąt jestem zaproszona do koleżanki na zupełnie nieoficjalne spotkanie. I to mnie cieszy o wiele bardziej.
Okropna maruda jestem, co?