Jak dobrze!

Już dobrze.
Opadły niepotrzebne i nadmierne emocje. Wróciła duchowa i emocjonalna równowaga.
Już dobrze.

Co roku w święta lapię przedziwny nastrój, okropne podenerwowanie, zniechęcenie, opór. W tym roku z taką mocą, jak chyba nigdy... bo właśnie w tym roku postanowiłam zakwestionować swoje wewnętrzne schematy, przymusy, stresory.

Że powinnam być idealna, perfekcyjna, pracowita i efektywna... a wcale (!!!) nie mam na to ochoty.
W tym roku odpuściłam, zakwestionowałam, stare schematy bardzo protestowały, krzyczały, umęczyły mnie solidnie, ale... widocznie Nowe czuje, że wolno mu się odezwać, zaprostestować, upomnieć się o swoje.

Dziś denerwowalam się  zapowiedzianą wizytą rodziny mojego b. męża z okazji osiemnastych urodzin Syna. Nie bardzo mialam pomysł, jak to zorganizować, czym poczęstować itp. Syn kategorycznie oznajmił, że nie ma ochoty na oficjałki, ja też za nimi nie przepadam i szanuję jego wolę. Nie będzie hucznego przyjęcia, bo ani nie mamy na nie ochoty, ani groszem  na takie atrakcje nie śmierdzę. Żaden też ze mnie organizator. Wolę pieniądze zainwestować w prezent dla syna, a prezentem będzie przelew na subkonto, by syn sobie dowolnie nim zadysponowal (Młody jest rozsądny, wiem, że nie wyda na bzdury). Zadecydowałam, że zaszaleję w tę wyjątkową rocznicę i ostatnie 500 plus będzie do jego dyspozycji.

Ale do rzeczy!

Kupiłam ostatecznie jakieś przyjemne wizualnie ciasteczka, aby okazać gościom wdzięczność i nie wyjść na całkowitego lenia i sknerę. Szwagierka zapewniała zresztą, że wystarczy im tylko kawa, i nie sądzę, by mówiła to jedynie z uprzejmości ; po świętach już nie bardzo chce się patrzeć na jedzenie :)

Ciasteczek nikt nie tknął, bo pierwszy wjechał na stół torcik od Babci. Zjedliśmy po kawałku i to nam zupełnie wystarczyło. Zrobiłam kawę, herbatę.... i fajnie było!

To było naprawdę - z czystym sumieniem to stwierdzam - przemiłe spotkanie. Na marginesie: sporo zrobił fakt, że aparaty słuchowe ułatwiły mi komunikację i nadążanie za rozmowami i tym, co się działo wokół mnie.

Poza tym - z miłych ostatnich nowin - wykupiliśmy z Synem Netflixa, bo zachęciła mnie Siostra bardzo pochlebną opinią na temat nowego filmu "Znachor". Netflix wiele nie kosztuje, a radość z dostępu do kinematografii i seriali - niemała!

Średnio mi się ten nowy "Znachor" podobał, może jedynie muzyczne folklorystyczne wstawki. Gra aktotrów była o.k. ogólna akcja nie najgorsza, ale drażniło mnie, że reżyser filmu z ogromną dowolnością potraktował literacki pierwowzór. To całkiem nowa historia w stosunku do powieści Dołęgi-Mostowicza. Ale oglądało się nieźle.

Wczoraj obejrzałam "Nędzników". Uchodzę za oczytaną osobę, a jednak tego sztandarowego dzieła V. Hugo jakoś do tej pory nie poznałam - jedynie we fragmentach. Jakąś starszą adaptację filmową obejrzałam jako bardzo jeszcze młode dziewczę i za wiele nie paniętam. Natomiast wczorajszy film - coś wspaniałego! Wielka historia, wielki bohater. Chapeaux bas, messieurs!

Wypełnia mnie teraz radość, ciepło, spokój i wdzięczność. Mam wrażenie, że dokonał się jakiś ważny krok w przełamywaniu starych schematów.