Marudnie

Dzisiejszy dzień żegnam zmęczona i przygnębiona. To drugie zapewne ma swoje źródło w tym pierwszym.

Ogłosiłam przez internet, że wynajmę swój garaż za 200 zł. miesięcznie, z czego pierwszy miesiąc gratis w zamian za pomoc w uprzątnięciu garażu. Zgłosił się znajomy. Po pierwszych oględzinach ochoczo zgodził się na moje warunki, ale dziś, pewnie zniechęcony przez brata, z którym przyjechał, zrezygnował, wytaczając argumenty, że rzeczy z garażu ciężko będzie przenieść do piwnicy i wszystkie pomieścić.

No, cóż... pewnie mu się nie chce pracować.

A ja jestem zmęczona, bo zamiast oszczędzić siły na spodziewaną robotę w garażu, zabrałam się za większe porządki w mieszkaniu. Naganiałam się przez cały dzień i teraz, jak to się mówi, padam na nos.

Zmęczenia dopełnia dyskomfort nowych, "trzecich" zębów. Okropnie to niewygodne, podejrzewam, że "garniturek" wymaga korekty, co zgłoszę na najbliższej kontroli w nadchodzącym tygodniu. Obce ciało w ustach sprawia, że stale czuję się głodna! Chyba jakieś trawienne odruchy się uaktywniają. W ustach mam okropnie sucho i bardzo się z tym męczę.

Abasia, która niedawno dołączyła do moich znajomych blogowiczów, zamieściła post o śmierci, umieraniu. Jej rozmyślania nie są mi obce. Niedawno uczestniczyłam w pogrzebie matki licealnej koleżanki. Mama X. "nigdy nie chorowała", aż wreszcie poszła na zwykłą, zdawałoby się, operację woreczka zółciowego. Okazało się, że choroba jest znacznie poważniejsza niż ktokolwiek przypuszczał, diagnoza była bezlitosna, a tempo wydarzeń od tejże operacji do śmierci - piorunujące.

Przedwczoraj może rozmawiałam z koleżanką Y, której ojciec dzielnie walczył z nowotworem chyba z dziesięć lat, regularnie dojeżdżał na chemię i żartował, że bierze w żyłę. Wreszcie choroba zaczęła zwyciężać, a w tej ostatniej naszej rozmowie usłyszałam, że tata już niewiele "kontaktuje", że przychodzi do niego pielęgniarka, że stale ktoś przy nim jest i nie zostawia się go już bez opieki. Smutne to i takie... bezlitosne.

Przypomina mi się moja mama ; niczym kadry z filmu wracają do mnie sceny ze szpitala, z hospicjum. Nie mogę uwierzyć, że już ponad dwa lata nie ma jej wśród nas. Żyje się dalej pomimo tej straty, ale gdy o niej myślę, rodzi się bunt, niezgoda, żal.

...I tak, Abasiu - myśli się o własnym przemijaniu. O tym, że fragment po fragmencie ponoszę kolejne spowodowane chorowaniem straty jak słuch, zęby... Co następne?

Czy odetchnę z ulgą spłaciwszy koszty leczenia, kredyt wzięty na zakup mieszkania, czy spełnię marzenie o życiu bez presji finansowej i emocjonalnej - czy znowu znienacka zwali się jakiś kłopot na głowę? Już tak niedługo do końca rat, a ja się boję cieszyć i marzyć o spokoju, większej swobodzie w dysponowaniu pieniędzmi.

Ech, to chyba ze zmęczenia tak dzisiaj pomarudziłam.