Jeszcze o relacjach

Poczułam dzisiaj, że brakuje mi koleżeńskich, serdecznych spotkań, że chętnie poszłabym z D. na spacer. Zaraz jednak pomyślałam: czy aby na pewno? Czy to nie jedynie poczucie pustki i braku? Czy chcę relacji za wszelką cenę?
Nie, niekoniecznie.

Nie jest to tak, że nie ucieszyłoby mnie towarzystwo D., że nie miałabym z niego przyjemności. Nie jest to jednak też coś, o co potrzebowałabym walczyć, zabiegać, bez czego trudno mi się obejść. Po prostu wiedziałabym, co mogę od niej dostać, a czego spodziewać się od innych. Niby niczego to nie zmienia, a zmienia wiele.
D. się nie odzywa, a ja nie ubolewam. Zastanawia mnie jednak, jak bardzo musiałam ugodzić ją w jakiś czuły punkt, chyba trafiłam celniej, niż gdybym się o to starała. Czyli? Powiedziałam jakąś prawdę. I chyba jest to prawda o nas obu, bo ja również, jak już pisałam, sporo zamiatałam pod dywan.
Coś się odkryło, odsłoniło.
Nie wiem, D., czy jeszcze wrócimy do siebie, ale cokolwiek się stanie - akceptuję. Dziękuję za miłe chwile i wspomnienia, bo ich nie brakuje.

Druga koleżanka odzywa się, pyta, co słychać. Nie narzuca się, czuję i tu pewien dystans, ale relacja jest. Powiedziałyśmy sobie otwarcie, czego sobie nie życzymy, co nam się nie podoba i wszystko jest jasne. I takie układy cenię.
Mam i tu jednak pewne refleksje: zachłysnęłam się atmosferą bliskości, która na chwilę wprost wybuchła między nami trzema niczym między egzaltowanymi nastolatkami. Miło było, nie powiem...
Teraz jakoś "ustawiłam" sobie spojrzenie na X. Widzę, z czym nam nie po drodze, ale o.k., niech każda idzie swoją drogą i nie wchodzi w cudzą. Niech jak najczęściej nasze drogi będą równoległe, bo to miłe, ale nie łudźmy się, że będą zawsze i tego nie oczekujmy. Mamy też odcinki wspólne, a nawet miejscami nasze ścieżki łączą się w jedną.
Są w moim życiu osoby, z którymi po drodze mi znacznie bardziej, choć spędzamy ze sobą stosunkowo niewiele czasu. To moja przyjaciółka z bardzo długim stażem przyjaźni. I z nią zaliczyłam kilka poważniejszych zgrzytów, a jednak relacja wciąż się broni, docieramy się... prawie jak w małżeństwie :)

Ot, życie... Niech się toczy i płynie, a wraz z nim nasze znajomości.

Jeszcze trochę "słabowata" jestem, ale może wybiorę się na spacer z kijkami i najbliższą mi osobą - sobą. Tego towarzystwa też potrzebuje, lubię i coraz bardziej doceniam.