Czy pragnienie miłości uwłacza kobiecie?

Robić mi się nie chce, to se siedzę i piszę ;)

Mój ostatni niefortunny adorator niewart jest, by o nim wspominać, ale przy jego okazji myślę sobie o tzw. związkach, pragnieniu ciepła drugiego człowieka i takich tam...
Wdałam się jakiś czas temu w internetową dyskusję o porozwodowej codzienności. Dominowały w niej głosy, jakie to smutne i ciężkie życie. Jedna z uczestniczek wyznała, że bez związku czuje się jak bez ręki, inna skarżyła się na zmęczenie "pojedynczą" odpowiedzialnością za dom, dziecko, siebie.
Zapalczywie polemizowałam z tym smutnym obrazem rozwódki, z przedstawianiem życia samotnej kobiety wyłącznie w czarnych barwach.
Czuję się bez byłego męża wolna, niezależna i swobodna. Odnajduję w tym nowym życiu (właściwie po prawie sześciu latach ono już nowe nie jest) radość i satysfakcję z przyjaźni, spotkań z ludźmi, organizowania sobie czasu zgodnie z własnymi upodobaniami. Otworzyłam się na ludzi i nie boję się uciąć sobie pogawędki w parku ze starszym panem, wyjść na spacer z książką, którą czytam gdzieś na ławce. Nie rozumiem, jak można zrezygnować z koncertu ulubionego artysty jedynie dlatego, że nie ma się z kim wybrać. Czasami nawet wyjeżdżam w tym celu do sąsiedniego miasta, nie czekam, aż ktoś mnie uszczęśliwi swoim towarzystwem, choć gdy mogę komuś je zaproponować, korzystam z tej możliwości. Ale jest to dla mnie przyjemność, nie przymus.
A jednak...
Forumowa koleżanka zarzuciła mi, że sugeruję jakoby pragnienie miłości i bliskiej relacji uwłaczało kobiecie.
I coś w tym jest...
Przez wiele lat bliscy, szkoła, nauczyciele wmawiali mi, że ambitna dziewczyna nie myśli o chłopakach, ma większe aspiracje niż wyjść za mąż. Jakoś wstyd było się przyznać, że owszem marzy się o przytuleniu do czyjegoś ramienia, wspólnych spacerach i całej tej związkowej reszcie. Więc się nie przyznawałam - nawet sama przed sobą. A że byłam dziewczyną z ogromnymi kłopotami z funkcjonowaniem wśród rówieśników, z kompleksami  i urazami - taka "ambitna" postawa była mi bardzo na rękę. Czułam się lepsza, mądrzejsza. A była to tylko fasada.
Z czasem okazało się, że pragnę normalnego dziewczęcego i kobiecego życia. Nie chcę się nad tym rozwodzić, ale niespełnione pragnienia pchnęły mnie w fatalne małżeństwo. Nie miałam ani doświadczenia, ani umiejętności potrzebnych do wspólnego życia, a mój mąż był równie "trudny" i poraniony jak ja. To się chyba nie mogło udać i nie przetrwało.
Dziś otwarcie się przyznaję: choć radzę sobie i doceniam życie singla, jestem z siebie dumna, że potrafię się w nim odnaleźć i to z uśmiechem na twarzy, wcale nie pogardzę dobrym, uczciwym człowiekiem u swojego boku. Nie wypieram się tych pragnień. Choć krótka przygoda z L. była błędem, coś ważnego mi o mnie samej powiedziała, pozwoliła przez chwilę poczuć radość dzielenia z kimś chwil. Chciałabym poczuć to pełniej, z kimś tego wartym.
Chciałabym się tylko ustrzec presji i poszukiwania za wszelką cenę. Chciałabym nie traktować swojego obecnego życia jak poczekalni do tego podobno lepszego. Niech moje życie będzie dobre tu i teraz, cokolwiek i ktokolwiek mnie spotka.