Powitanie

To już trzeci mój blog.

Zamierzałam powrócić do swoich starych, ponad dziesięcioletnich zapisków, jednak mam kłopot z zalogowaniem się. Podobny problem jest z drugim blogiem, który prowadziłam około roku. Oba, a zwłaszcza ten pierwszy, są ważną częścią mojego życia, więc postanowiłam zamieścić do nich linki w swoim najnowszym, niniejszym zakątku.

Pisanie jest mi bardzo potrzebne. Porządkuje moje myśli, pozwala zdystansować się do nurtujących spraw, wyrzucić z siebie, co dręczy i co cieszy. Zwłaszcza trudne emocje tracą swoją złą moc, gdy pozwolę im wybrzmieć.

Możliwość wypowiedzenia się oraz życzliwe głosy czytelników i blogowych znajomych łagodzą poczucie samotności, które czasami mnie dopada, jako że od przeszło pięciu lat prowadzę życie "singla z odzysku". Wiem, jako doświadczona blogowiczka, że zdarzają się w naszym światku i złośliwcy, ale tych przychylnych jest zdecydowanie więcej. To mnie wspiera w trudniejszych chwilach i pomnaża radość z lepszych.

Moi dawni blogowi przyjaciele wiedzą, że przez niemal 10 lat żyłam w kiepskim małżeństwie, które zdecydowałam wreszcie zakończyć wyprowadzką od męża, a następnie rozwodem.

Początki nowego życia były niełatwe, ale pełne radości z odzyskanej wolności (mimo, że nie brakowało też chwil rozpaczy). Cieszyłam się życiem towarzyskim, koleżankami, nie żałowałam sobie dostępnych rozrywek (oczywiście w granicach rozsądku i przyzwoitości). Od pewnego czasu jednak czuję, że nastąpił jakiś inny etap: przybyło trosk, dopomina się o swoje proza życia, odezwały się kłopoty ze zdrowiem, odezwała się konieczność radzenia sobie z chwilami osamotnienia, bo przecież znajomi mają swoje życie. Na przykład serdeczna koleżanka z sąsiedztwa związała się z mężczyzną i nie zawsze ma dla mnie czas. Ot, normalne, ludzkie sprawy.

Wracam więc do blogopisania, mojego "półświatka", odskoczni i wytchnienia. Mam nadzieję, że nie będzie mi w nim źle.
Witajcie serdecznie, moi nowi i dawni Czytelnicy. Rozgoście się, proszę.