Buuuuu!

 Sfrustrowana jestem tymi facetami.

Niesmaczne to będzie, ale podam przykład, jakich panów spotyka się w tzw. przestrzeniach internetowych.

Jakoś tak samotnie mi się zrobiło wczoraj na duszy, więc - co robię raczej rzadko, świadoma skali zjawiska - zalogowałam się na regionalnym czacie. Miałam ochotę na pogawędkę, a nie było akurat z kim w "realu".
Oczywiście z miejsca odsiałam kilku - nie przebierając w słowach - palantów, aż wreszcie trafił się jakiś w miarę rozgarnięty i kulturalny.

Naprawdę dobrze, sympatycznie się rozmawiało, aż wreszcie padło pytanie, czy mam długie włosy. Odpisałam zgodnie z prawdą, a pan mi na to, że on uwielbia je u kobiet... "A tam na dole nic albo paseczek" - uzupełnił.

No i oczywiście szlag mnie trafił. Zrobiło mi się autentycznie przykro, bo poczułam zawód: obiecująca pogawędka skrywała jednak gościa takiego jak tylu innych. Otwarcie napisałam, co o tym myślę, pan się szczerze zreflektował, ale atmosferę diabli wzięli.

Jak można być tak pozbawionym hamulców? Czy internet zwalnia z dbałości o dobre wychowanie? W realu w ten sposób odezwałby się tylko skończony prostak, żaden z moich znajomych na to sobie nigdy nie pozwolił, chyba że byli to chłopcy z podstawówki, myślący na pewnym etapie rozwoju "o jednym".

Nie szukam usilnie związku, ale jednak czasami się tęskni za ciepłą, dobrą znajomością. Kolejna moja koleżanka związała się przed ołtarzem z kimś, kogo poznała w internecie, a ja? Mną zainteresowani są wyłącznie jacyś prymitywni, niewychowani goście.

Dlaczego? No, buuuuu! (😭 )