Post może głupi, ale szczery (do bólu!)

Im jestem starsza, tym mniejszą mam ochotę oszukiwać samą siebie i odgrywać jakieś przedstawienia dla bliźnich.
Na przykład spektal pod tytułem: "Ach, jak cudowne są święta!".
Nie, nie twierdzę, że są czymś negatywnym, ale uczciwie przyznam: nie przepadam. Wolę skromnie, spokojnie celebrować codzienność. Robić sobie, gdy mi przyjdzie ochota, małe prywatne święto z pitej rano kawy.
Sama sobie powtarzam, że to głupota, że już małą dziewczynką nie jestem, ale utkwił we mnie z wielką mocą przekaz z rodzinnego domu. Zresztą, nie tylko z domu, uważam, że zagadnienie jest wręcz socjologiczne. Wprawdzie moja mama nie jest osobą poddającą się presji otoczenia, jestem pełna uznania dla jej niezależności i tzw. charakteru, ale jej zapędy perfekcjonistyczne i temperament nieźle kiedyś dały mi w kość.
Otóż wartość kobiety, matki, żony mierzy się lśniącym mieszkaniem, dziećmi "zapiętymi na ostatni guzik" (koniecznie muszą chodzić na zajęcia dodatkowe, aby można się było nimi pochwalić na rodzinnych spotkaniach!). Znam przypadki, gdy jedna kobieta chcąc obrazić drugą, wypomina jej bałagan czy brud w mieszkaniu. Znam te gorączkowe tłumaczenia kobiet, gdy wpadam z niezapowiedzianą wizytą: "Och, u mnie taki dzisiaj bałagan!". W większości zresztą przypadków bałagan widzi tylko pani domu.
Nie-na-wi-dzę tego! Nienawidzę do tego stopnia, że aż staję się śmieszna... i zła na siebie.
Bo oczywiście najpierw jest dziki opór i odkładanie wszystkiego na ostatnią chwilę. Potem zryw, bo jednak przeszkadza mi nieumyte okno, a i jeść na święta coś trzeba. No i dziecko się ma, niech poczuje, że te dni różnią się od innych. I miotam się po mieszkaniu zła na cały świat i siebie, dokańczam w pośpiechu robotę, a i tak zawsze coś zostaje niezrobione. A tak lubię poczucie, że zrobiłam wszystko jak należy, że mogę sobie już spokojnie usiąść i niczym się nie martwić.
Gdy jeszcze żyłam w pełnej rodzinie, wszystkie te prace, przygotowania jakoś się rozkładały na dwoje, czułam się raźniej, chciało mi się dla kogoś, a to "dla kogoś" było też dla siebie. Teraz najchętniej zignorowałabym tę całą Wielkanoc.
Okropna jestem, co?
Wczoraj postanowiłam, że jednak upiekę wielkanocną babkę. Drożdzową, taką z kulinarnymi ambicjami. W końcu w nowym mieszkaniu ma się nowy porządny piekarnik.
Przepraszam, za mocno kolokwialne wyrażenie - dupa wyszła, a nie babka!!! Nigdy chyba się tak nie naklęłam, jak w tę Wielką Sobotę. Wściekła jak osa, machnęłam ręka na żurek, który jeszcze był "w lesie", i stwierdziłam, że skoro syn na śniadanie wybiera się do rodziny swojego ojca (dzieje się tak często za moim przyzwoleniem), to ja żurek chromolę, ugotuję go dzisiaj rano.
...No, to idę ten cholerny żurek nastawić.