Radośnie

Słoneczny, cudny poranek.
Mój pokój, który nazywam salonem, bo takież salonowo-sypialniane funkcje pełni, tonie w słońcu. Nastraja mnie to radośnie i optymistycznie - zawsze powtarzam, że "działam" na baterie słoneczne ☺
"Salon" brzmi bardzo dumnie i bynajmniej nie kojarzy się z moją maleńką ciupką, ale za to okno ciupka ma iście salonowe, z parapetem na wysokości kolan. Wpada przez nie mnóstwo światła - uwielbiam takie słoneczne wnętrza. Marzę, by kiedyś, gdy już będę bogata (he, he, he!), urządzić sobie na nim wygodne siedzisko z poduchami.
Ech, tyle mam marzeń, że życia nie starczy - zwłaszcza z moim charakterem, któremu na imię prokrastynacja. Lubię sobie żyć powolutku i z niczym się nie spieszyć. Do szału doprowadzała mnie moja nad wyraz energiczna Mama, gdy przyjechała jesienią pomóc mi w kupnie mieszkania i chciała już teraz, natychmiast planować urządzanie oraz remonty.
Choroba i marne samopoczucie spowolniły to moje urządzanie się, ale wierzę, że z wiosną się rozkręcę i dokończę najpilniejsze sprawy. W ogóle wciąż jeszcze sporo tych spraw mam do załatwienia i właśnie z tego powodu wzięłam na dziś urlop w pracy. Czeka mnie wizyta w szpitalu, bo "przyszły" już moje wyniki badań wysyłanych gdzieś w Polskę, oraz w banku, który udzielił mi kredytu na zakup mieszkania. Zapropnowano mi zmianę warunków na bardziej dogodne, ale wiąże się to z koniecznością założenia w tymże banku swojego konta. Muszę więc je przenieść z dotychczasowego miejsca.
W międzyczasie (Aniu, jak to w końcu jest z tym "międzyczasem" - czy ta forma jest poprawna?) planuję odwiedzić sklep z zasłonami na peryferiach miasta. Przez całą zimę wisiały mi w salonie przypadkowe kotary pożyczone od siostry. Już najwyższy czas ozdobić i uprzyjemnić sobie to salonowe życie.
Wszystkie te zacne przybytki objadę na ukochanym rowerze!

Radosne wieczorne postscriptum
Melduję: mam zasłony! Szkoda, że nie mogę teraz zamieścić fotografii. Kosztowały przystępnie, a kolorystyką "grają" z moją szarą, narożną kanapą i niebieskoszarymi ścianami. Takie ściany zastałam w mieszkaniu i zaakceptowałam je bez większych zastrzeżeń. Może kiedyś "pójdę" w beże i rudości, bo ogromnie lubię barwy jesieni, ale niebieskie też są w moim guście, są kojące, przywodzą na myśl morze i wakacje.
Łykam pomału mieszkaniowego bakcyla ; dotychczas żyłam w permanetnej prowizorce. W kolejnych wynajmowanych mieszkaniach nie chciało się nic robić, bo towarzyszyło temu poczucie tymczasowości. Wreszcie, wreszcie mam nadzieję na stałą życiową przystań. Aczkolwiek uczy mnie wciąż życie, że nie ma w nim nic na pewno i jak to mówią - człowiek planuje, a Bóg plany krzyżuje.
Jednak trochę planuję, trochę marzę.
Zasłony już mam, teraz chyba udam się do jakiegoś stolarza i poproszę o etażerkę na mój dość pokaźny księgozbiór.
Coraz bardziej czuję się "u siebie". Mam swój sznurek do wieszania prania na podwórku, swoje miejsce, gdzie parkuję rower i gdzie stoi pniaczek do siedzenia przed domem (miał być do rąbania szczapek drewna, ale palę tzw. brykietem). Mam swoją kanapę i sławetny stolik z  wygiętą nóżką, której koniec wystaje poza blat. Szalenie intrygowało pewną moją koleżankę, do czego też potrzebny mi ten "bolec", więc dla zademonstrowania jego możliwości zawiesiłam na nim but :)
Mam więc swój dom, mam rower, dwa koty i syna - może niekoniecznie w tej kolejności. Jestem szczęśliwa.
W niedalekich planach mam jeszcze ogródek ziołowy, a w najbliższych, jutrzejszych eleganckie buty za 10 zł. Na płaskim obcasie, z ozdobnymi suwakami, będą dobrze wyglądać do spodni. Wypatrzyłam je dzisiaj w szmateksie, ale zamykali już sklep, a chciałabym je zmierzyć i przejrzeć się w lustrze, a nie kupować kota w worku.
Jutro z rana rowerek w ruch, bo szmateks jest daleko.
Ach, jak się dzisiaj cieszę... że się cieszę, że mam czym!