Nie zazdrość, Marto.

Uczy mnie życie spokoju i dystansu. Dziś odebrałam kolejną lekcję, a raczej powtórkę materiału.
Po pracy spotkałam się z koleżanką (o uroku życia singla i decydowania o swoim czasie! o radości bycia matką nastolatka, którego można już zostawić dłużej samego!).  Aby podtrzymać pogawędkę, zapytałam, co słychać u jej "chłopaka", a ona mi na to: "Właśnie się rozstajemy". Opadła mi przysłowiowa szczęka.
Koleżanka jest piękną kobietą i na brak adoratorów nigdy nie narzekała. Jest jednocześnie kobietą dość wybredną i wymagającą. Przeżyła kilka związków, które okazywały się nieudane. Ten kolejny wydawał się nareszcie strzałem w dziesiątkę. Zaczął się spokojnie, rozsądnie, kulturalnie. Pan ujął S. swoją dobrocią. My, jej znajomi i przyjaciele polubiliśmy go i mieliśmy o nim jak najlepsze zdanie. Facet na poziomie, sympatyczny - po prostu w porządku. A jednak... Poszło o sprawy dla koleżanki ważne, ale nie plotkami chcę zajmować się na blogu, więc mniejsza o to.
Tak sobie teraz rozmyślam, że nie warto niczego nikomu zazdrościć - a zdarzało mi się, bo przecież to, że cieszę się życiem takim, jakie mam, nie znaczy, że nie mam marzeń o miłości. Myślałam czasem, że taka S. ze swoją urodą ma łatwiej w życiu niż ja, bo na mnie nie zerknie ani pierwszy, ani drugi, ale może dopiero dziesiąty.
Jakie to złudzenia! Po pierwsze, gdy tak przeanalizuję, co mnie w ostatnich latach spotkało, stwierdzam, że jednak zerkają, a po drugie - kto wie, czy Pan Bóg w swojej mądrości nie chroni mnie przed niepotrzebnym bólem. Może strata bywa zyskiem?