Zauważyłam, że gdy za długo wyleguję się na kanapie, moje ciało wcale nie jest szczęśliwe. Ziębną stopy, choć pod przykryciem, boli tyłek... Potrzeba mi ruchu! Czas "statyczny" spędzam głównie w półleżącej pozycji, bo na małym metrażu mało mam mebli, więc kanapa jest miejscem najwygodniejszym, oprócz niej pozostają krzesła przy stole w kuchni lub przy biurku syna.
Jakaś spowolniona się tym leżeniem poczułam, senna i wyraźnie spada mi energia. Chyba, o zgrozo, prześpię się pół godzinki.
Rano na spacerze z psem doszło do sceny banalnej, ale dającej mi obserwację, jak zmieniłam się w ostatnich latach życia.
Pies załatwił się w cudzy ogródek przed ogrodzeniem posesji, co oczywiście posprzątałam. Ale przy sprzątaniu zauważyła mnie kobieta, najwyraźniej właścicielka ogródka i chyba miała ochotę zrobić mi awanturę. Pogratulowałam sama sobie opanowania, bo nie dałam się wciągnąć w dyskusję, pokazałam babce woreczek z odchodami i odeszłam nie reagując na dalsze wykrzykiwania kobiety. Pozwoliłam sobie jedynie na złośliwe (mea culpa!): "Chodźmy, Riko, bo pani chyba się nudzi i ma ochotę się pokłócić".
Rika na ogół pilnuję, by nie fajdał w rośliny ozdobne, ale moment nieuwagi może się zdarzyć każdemu, a sprzątam po nim bez szemrania, bo i ja przecież kocham latem cieszyć się świeżą czystą trawą, po której można by chodzić boso. czy rozłożyć na niej koc.
Wczoraj przyjechał synuś. Spędzilśmy zwyczajny, spokojny i dlatego przepiękny czas w kuchni. Ja gotowałam obiad, młody rozwiązywał zadania matematyczne, angażując mnie od czasu do czasu w tę aktywność. Muszę przyznać, że macierze matematyczne to przyjemne zagadnienie nawet dla mnie, matematycznego tumana. Dyskutowaliśmy o stu tysiącach spraw i czułam dumę, że syn ma własne przemyślenia na wiele spraw, ciekawe spostrzeżenia, że mam partnera do rozmowy. Jest autentycznie zmotywowany do tych swoich studiów pomimo pojawiających się trudności. Nie wywieram presji, że ma za wszelką cenę się na nich utrzymać, choć oczywiście zachęcam do pracy. Ale niech wie że nawet jeśli poniesie porażkę, to nie tragedia i można inną drogą dojść do swego celu.
Dziś już jestem sama, bo syn woli uczyć się na swojej stancji, a nauki ma sporo. Jak napisałam, spowolniło mnie bierne spędzanie czasu, więc pozwolę sobie malowniczo spocząć pod kocykiem i zamknąć na pół godziny błękitne me oczęta 😊
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz