Pochwała medytowania

 Odzyskuję werwę, humor i optymizm - co nie znaczy, że permanentnie, że nie ma gorszych momentów.

Ale te wszystkie "psychologizmy", - z Pati Garg na czele, ale również ze wspaniałą Nityą - w których się zaczytywałam i zaczytuję przekonały mnie, jak wiele zależy od nas samych. Mamy większy wpływ na siebie, swoje myśli i emocje niż niż nam się wydaje. Ogromnie, szalenie ważne jest obserwowanie siebie,  i tego co mówi nam umysł - a umysł... to niekonieczmie my! To ostatnie było dla mnie sporym zaskoczeniem.

Łapie się ten dystans w medytacji, która choć kojarzy się z jakimiś górnolotnymi i udziwnionymi praktykami, okazuje się sprawą zupełnie, ale to zupełnie prostą. Medytacja to zatrzymanie się, bycie mocno tu i teraz, niebujanie w obłokach, ale podarowanie sobie chwili spokoju, wyciszenia wewnętrznego i uważności na siebie. Uważności na to, co w ciele i w duszy, w sercu i głowie. Nie warto kojarzyć tego z wysiłkiem ; dla mnie to wręcz przeciwnie - chwila odpoczynku i wytchnienia, pobytu z interesującą osobą (mną samą oczywiście - tak często, wbrew pozorom, nie interesujemy się sobą), poznawania tej Marty, o której wielu rzeczy nie wiedziałam. Moim medytacjom towarzyszy ciekawość, co też przyniesie mi kolejna. Czasem przynosi, a czasem jest po prostu odpoczynkiem i powrotem do siebie.~

Wcale nie trzeba śpiewać mantr i gapić się w płomień świecy. Można ot po prostu zagłębić się w medytację na spacerze, a nawet w zatłoczonym autobusie. Moim zdaniem, a pewnie poprze mnie niejeden duchowy przewodnik - medytować można w każdych warunkach.

Uwielbiam medytację!