Mniemania i domniemywania

Gdy przez jakiś czas "byłam" z R., spieraliśmy się niekiedy o D. i jej męża.
On od razu wiedział, co czuje i myśli na ich temat, i nie wahał się nazywać tego po imieniu. Nie doświadczał moich skrupułów. Stwierdził, że mąż to "tendencyjny głupek", a i D. intelektem nie grzeszy.

Protestowałam wtedy, mówiąc, że może rzeczywiście nie jest mocno lotna (co do męża pełna zgoda, nieciekawy człowiek), ale ma inne zalety - jest życzliwa i serdeczna, miło i wesoło się z nią spędza czas. Tacy też chcą żyć - kwitowałam żartobliwie krytyczne uwagi.

W pewnym momencie przestało mi być już z nią tak miło, ale karciłam się za swoje odczucia, jak mitygowałam kiedyś R. W końcu jednak nie dałam rady już się mitygować i wyszło, jak wyszło - pisałam w niedawnych postach.

Walczyłam i ciągle jeszcze polemizuję ze swoim sumieniem, które nakazuje mi wyrozumiałość i łagodność wobec koleżanki, wobec słabszych. Wyrzucam sobie wywyższanie się nad innych, co miałam do zarzucenia R.
R. miał wieeelkie mniemanie o sobie!

Tak mocno męczy mnie ta sprawa, że zwierzyłam się siostrze. Siostra odparła na to, że unika porównywania się z innymi. Nawet jeśli ktoś niedomaga na jednym polu, na innym może mieć zasoby, których moglibyśmy tylko pozazdrościć. Racja!

D. na przykład śpiewa, występuje publicznie, potrafi nawiązywać relacje z innymi ; to ona wyciągnęła do mnie rękę w trudnym porozwodowym czasie i zaprosiła do siebie na wino, gdy jeszcze znałyśmy się tylko z widzenia. To umiejętność, której się chętnie od niej uczyłam i uczę.

Więc jak to jest? Znać i doceniać czyjeś zalety,  a jednocześnie nie móc ścierpieć wad? Wad, o których się wiedziało i które się do niedawna akceptowało. Dlaczego wreszcie zaczęły tak przeszkadzać?

Zadaję sobie i nie tylko sobie te pytania i powoli wyłaniają mi się odpowiedzi:

D. była świetną kumpelą i nieprawda, że nie łączyło nas głębsze porozumienie, bo odbyłyśmy wiele rozmów na głębiej nas obchodzące tematy. Zmieniło się jednak wiele okoliczności i zmieniłyśmy się obie. Ja szukałam swojej ścieżki, ona poszła swoją - w dwie różne strony. Ona w chorobie i wskutek rodzinnych kłopotów stała się trudna, ja też nie byłam oazą spokoju, obarczona swoimi problemami. Ona zrobiła się wiecznie niezadowolona, wciąż gadająca o tym samym, nadpobudliwa, a ja z kolei - niecierpliwa, wybuchowa i chyba nie mniej nadpobudliwa.

Nie wiem, czego jej trzeba najbardziej (może powinnam była zapytać?), ale mnie zdecydowanie teraz - spokoju i czasu dla siebie. Muszę powoli przywyknąć do aparatów słuchowych, "wymiany" zębów, zmian w pracy, bo też zaszło ich sporo. Już spokojniej, ale wciąż jeszcze "trawię" stratę Mamy. Gdy się sobie przyglądam, widzę, że psychicznie mnie to wszystko solidnie obeszło, było tego wiele w stosunkowo krótkim czasie.

Ten mój dwutygodniowy urlop w domu to błogosławieństwo.

Wracając jeszcze do stanowiska siostry, bo odeszłam od tego wątku - według niej, jeżeli z kimś ewidentnie nie po drodze, to trzeba posłuchać siebie i dać sobie spokój... dając go tym samym tej drugiej osobie. Nie oczekujmy, że ktoś będzie taki jak nasze widzimisię. A kryzys w relacji, jeśli ma przeminąć, to przeminie.

Nie zawsze zgadzam się z moją siostrą, ale jej zdrowe spojrzenie na wiele spraw cenię nie od dziś.