O jesieni i jej wyzwaniach

Czy mam dzisiaj coś do powiedzenia?
Niewiele, Bogiem a prawdą.

Druga połowa października to jedna z niewielu pór roku, których nie darzę sympatią. Nadchodzą długie wieczory, przeważa pochmurna pogoda, ludzie pochowali się w domach, a ci z którymi regulatnie się spotuykałam, jakoś przestali mnie pociągać albo są za daleko, żeby ot tak, wdepnąć do nich z wieczora. Na siłę nowych nie szukam, wierzę, że prędzej czy później życie podsunie okazję, którą ochoczo wykorzystam, bo natura podobno próżni nie znosi.

A po co mi R. - pijak, po co mi D, skoro mnie nudzi i drażni, po co mi Asia, moądra skądinąd dziewczyna, z którą też jakoś dużo rozbieżności? Chcę kogoś, z kim bardzo "kliknie" mi duhcowo. Ze wspomnianą Asią nawet sporo klika, ale nie tyle, ile bym chciała. Mam wrażenie, że zdystansowała się do mnie po wspólnej wycieczce z D. we wrześniu. Właśnie wtedy wylazły ze mnie tłumione emocje, nie tylko zresztą odnośnie D. Gorąco wtedy było, złościło mnie, że nie daje rady w pełni uczestniczyć w rozmowach, w restauracjach drażniła mnie muzyka, utrudniająca słuchanie koleżanek. To wszystko dało niezbyt chlubny dla mnie efekt.

Muszę się przemóc, spotkać z Aśką (jasne, że zmieniłam imię) i otwarcie z nią o tym porozmawiać. Na D.  już nie mam ochoty.

A tymczasem odwieczne jesienne wyzwanie: zrobić coś, by było milej w naszym domowym gniazdku. Ruszam zaraz do Biedronki po makaron na szybki obiiad, a na kolację ugotuję sobie i synowi potężny gar budyniu.

I koniecznie jakaś "konkretna", przykuwająca uwagę książka, bo ta, którą czytam obecnie, jest dosyć interesująca, ale trochę się do jej lektury trzeba mobilizować. Chcę czegoś, co "samo" się czyta.