Nic nie warta.

 Nie wiem, co jest grane, do ciężkiego czorta!

Moje życie to tryb przetrwania. Byle nie nawalać w pracy, byle obiad był dla syna, bo dla mnie to już niekoniecznie, wolałabym zjeść byle co i pójść spać. Wraca mi to jak bumerang, od lat się z tym zmagam i jestem na to wściekła. Obniża mi to samoocenę i nastrój.

Wszędzie czytam porady w stylu: "Odpuść sobie", "Nie sil się na perfekcjonizm" itd. Na litość boską! gdybym sobie odpuściła, moje życie po prostu rozsypałoby się w drobny mak. Miewam takie dni, że wysiłkiem jest ugotowanie obiadu, rozwieszenie prania czy uporządkowanie lodówki. Niby nie robi się co dzień pewnych rzeczy, ale w praktyce - każda prowadząca dom, wychowująca dzieci (nawet duże) osoba wie, że tak naprawdę praca w domu się nie kończy.

Dziś znowu zmuszanie się, by nie "nawalać" w pracy, a chciało się po prostu położyć głowę na biurku. Po pracy dokańczanie obiadu, który na szczęście wczoraj wstępnie przygotowałam. Nie jest to biesiada z siedmiu dań, ale zależy mi, by syn czuł, że ma prawdziwy dom z regularnymi posiłkami, więc trochę czasu trzeba temu poświęcić. Nabałaganiło się przy tym, więc trzeba było uprzątnąć "plac boju". W planach było jeszcze kilka zaległych prac, dokumenty wciąż czekają na posortowanie, w koszyku zalegają skarpetki "szukające" pary, coś tam się w lodówce wala i przewraca...

Nie mam siły! Nie mam ochoty. Znowu chce mi się spać.

A do cholery z takim życiem i takim funkcjonowaniem.

Czuję się nic nie warta.

Rzuciłabym pracę... Może by pogadać o rencie z moimi lekarzami?

Boję się jednak, bo od wielu znajomych słyszę upiorne opowieści, jak traktowani są inwalidzi na komisjach orzekających o zdolności do pracy.