Równowaga

Jest to chyba dość dziwne, może śmieszne, ale mój uraz do sprzątania, do powinności wszelakich przybiera niekiedy karykaturalne rozmiary.
Dałam się wczoraj porwać emocjom i corocznemu konfliktowi pomiędzy "Powinnam przed świętami..." a "Chromolę te święta!!!". Oczywiście energii pochłonęło to masę, umęczyłam się nie robotą bynajmniej.
Wieczorem odezwała się do mnie koleżanka - inicjatorka grupy "budzących się" kobiet na Fb. Zauważyła moje rozterki, bo spontanicznie dałam im wyraz w postach. Popisałyśmy, okazała mi dużo zrozumienia i ciepła, wsparła dobrym słowem i własnym przykładem, że można nie katować się przedświąteczną presją. Zapewniła, że z roku na rok odpuszczanie tego stresu lepiej jej wychodzi. Po tej króciutkiej rozmowie poczułam się lepiej.

I teraz będzie najlepsze!

Odpuszczenie przyniosło przypływ sił i ochoty!
Ludzie! Okna umyłam! Mocno pobieżnie, ale i tak efekt jest zauważalny i zupełnie mnie zadowala.
Ludzie! Kupiłam sobie wczoraj mopa za 5 zł. oraz ścierkę z mikrofibry do tegoż urządzenia i pomachałam nim dzisiaj na swoich trzydziestu metrach. Sama siebie rozbawiłam, bo przyszła mi na myśl mała dziewczynka bawiąca się w dom ; tak się właśnie czułam. Bardzo fajnie zbiera ta ścierka brud, a jakiego jest ładnego, energetycznego, czerwonego koloru :)

I obiad dobry zrobiłam.

I czuję to, co nazywam oswojoną rzeczywistością: spokój, odprężenie, przyjemność z bycia u siebie i sobą.

Równowaga to jest to.

...I czapkę sobie kupiłam w szmateksie, bordową z daszkiem, dzianinową. Lubię daszki.

...I w piecu zaraz rozpalę, bo mój piec to jak przyjaciel, z którym się gada.

...I "Młyn nad Flossą" czeka, i "Ania, nie Anna", kolejna filmowa adaptacja losów Ani Shirley, którą polecił mi syn po obejrzeniu filmu ze swoją dziewczyną. Mam sentyment do Ani i tej przyjaznej, ciepłej atmosfery, którą roztacza.

Wczoraj w ramach nadrabiana moich wcale pokaźnych zaległości kinowych obejrzałam "Kanał" Andrzeja Wajdy z Janem Englertem - nastolatkiem w jednej z ról. Ponury okrutnie, ale dobry, poruszający film.

Dla mnie kryterium odbioru książki czy filmu jest to, czy mnie poruszyły, wywołały emocje i myśli. Po niektórych czuję, że straciłam czas, spłynęły po mnie niczym woda po gęsi, jak na przykład jakaś książka Marii Nurowskiej o kobietach w więzieniu, której tytułu nawet nie pamiętam, bo była nudna i powierzchowna.