Ulżę sobie

Nie mogę się zdecydować: lubię w końcu te święta czy nie?

Wspomnienia z dzieciństwa mam bardzo pozytywne, nie jestem obciążona traumą złego domu.

Ale... Hmm... Może jednak trochę?

Już pisałam, że organicznie nie znoszę musieć. A święta kojarzą mi się z ogromną presją, odkąd przyszło mi samej za swoje odpowiadać. Musi być na czas, musi być zorganizowane. Nie miałam okazji nauczyć się tej organizacji, bo zawsze gdzieś na święta się szło: do teściów, do siostry, do szwagierki. Niewiele miałam do roboty, co najwyżej pomogłam teściowej lepić ostatnie pierogi. Nie lubię być sama odpowiedzialna za wszystko. Gdy byłam z rodzicami, potem z mężem, dzieliło się pracę, sama czyjaś obecność była wsparciem, bo ktoś coś podpowiedział, zaproponował, głupie naczynia pozmywał czy przyniósł ze sklepu część zakupów. Dziś mam dużego syna, który poproszony o pomoc nie odmówi, ale jednak to nie to samo, bo i tak jestem odpowiedzialna za całość, a on - typowy podwykonawca.

Nie! Święta mnie męczą.

Ludzie zapraszają nas do siebie z życzliwości i dobrego serca. Szczerze to doceniam, ale nieraz mam ochotę po prostu mieć święty spokój w te dni, spędzić je zupełnie po swojemu. Jestem już tak za pan brat z tym, co inni uważają za samotność, że zupełnie nie przeszkadzałoby mi spędzenie Wigilii w pojedynkę. Z jakimś skromnym jedzonkiem, może samodzielnie przyrządzonym, może kupionym, dobrą książką, lampką wina... Czego więcej chcieć?

W tym roku znowu byłam chora w ten magiczny podobno czas. Co gorsza nie mogę po chorobie dojść do siebie, zostały zawroty głowy (aż czasem wstyd, bo się po protu zataczam na ulicy), które mnie spowalniają, ograbiają z zapału i energii. Humor psują wyniki tomografii głowy. Niby nie stwierdzono poważnych zmian, ale opis wyników badania mnie przygnębił: cholera! Zmiany miażdżycowej przed pięćdziesiątką? To normalne??? A może to przez to straciłam słuch? A może już długo nie pociągnę? Mój ojciec w moim wieku już nie żył...
A tyle jeszcze bym chciała... Tyle pragnień, marzeń... z niektórymi dopiero zaczęłam.

Trudno o pogodę ducha, gdy się niedomaga.

Moja szwagierka, u której wczoraj gościliśmy, pracuje po dwanaście godzin, w tym również nocami. A jednak przygotowała piękną wigilię. Jej dom jest zawsze nienaganny, dostatni, widać, że im się powodzi. Płaci jednak za to swoją cenę, bo sama żartuje, że książkę czytała chyba jeszcze w podstawówce (trochę przesadza, ale kocha dom i to jest jej priorytet). Ale też jest szybka, energiczna i zorganizowana. Jak to się robi? dlaczego ja tak nie potrafię?

A więc porównania, w których wypadam kiepsko... A więc presja, by dorównać, a jednocześnie niechęć do bycia w niezgodzie z sobą. A wreszcie - sama się już gubię, co jest w tym wszystkim "moje". I wyrzut sumienia, że przekazuję te rozterki i niechęci mojemu synowi, który zresztą zdradza silne indywidualistyczne ciągoty. Ku pewnej mojej zazdrości, a niekiedy poirytowaniu nic sobie z konwenansów nie robi.

Czy ktoś z Was odważył się zupełnie porzucić oczekiwania społeczne wobec Bożego Narodzenia? Pozwolił sobie na ulgę i całkowite - nie jakieś tam kompromisy - odpuszczenie?
Jak Wam z tym?

Rodziców już nie mam, do nich na Wigilię pędziłabym jak na skrzydłach. Wpadłabym do Mamy wcześniej, pomogłabym robić te wszystkie pierogi, ona mówiłaby mi: teraz to i to... To byłaby radość...

Sporo wczoraj rozmawiałam z mamą szwagierki. Pochyliła ją śmierć męża, kłopoty zdrowotne. Potrzebowała chyba coś z siebie wyrzucić, bo dużo mówiła o chorobach, śmierci - jak nie ona, znałam ją jako pogodną osobę. Pożaliła się, że córka ma tyle pracy, a jeszcze i z nią ma zawracanie głowy, musi wozić do lekarzy itd.

Ot, święta.

Nie zarażam optymizmem w tym poście, ale pozwalam sobie na szczerość.

I wiecie, co jeszcze myślę? Że może po prostu stare przekonania walczą we mnie z nowymi. Że potrzeba czasu, cierpliwości i zaufania.

A księdza po kolędzie w tym roku nie przyjmuję. Nie będę udawać. Owszem, wierzę w mądrych duchownych, mądrą religię, ale nieczęsto się to spotyka, rzadko ta kolęda jest prawdziwym duchowym spotkaniem. Szczerze? Nie zdarzyła mi się takowa.
No, to po co?