Jolka

Ech... Nic mądrego nie mam dzisiaj do powiedzenia. Jestem pod lekkim wpływem alkoholu, bo odwiedziłam wieczorem koleżankę, sąsiadkę z ostatniego miejsca zamieszkania, a ta uraczyła mnie grzańcem galicyjskim - pysznym.

Ten grzaniec z lekka mnie "rozebrał". Dopiero teraz chyba wychodzą ze mnie emocje nagromadzone przez niemal tydzień. Bo tydzień temu, w piątek, zmarła Jolka, a dziś dopiero pożegnaliśmy ją na cmentarzu. Czekano pewnie na siostrę z zagranicy.

A ta siostra tak podobna... Jakbym Jolkę żywą zobaczyła.

Rozmawiałam dzisiaj ze wspólną koleżanką, która Jolkę znała od lat, znacznie dłużej niż ja. Żadna z nas nie wypowiedziała głośno swoich obaw i podejrzeń, ale jasne było, że obie znałyśmy skłonności Jolki do autodestrukcji, jej różne "bóle istnienia". Jolka była niespokojnym duchem... poszukującym, pytającym, wątpiącym...

Tak żałuję,  że nie dane mi było z nią porozmawiać w ostatnich dniach. Zawsze mówiła, że lubi ze mną rozmawiać, zawsze po drodze nam było z naszymi filozoficznymi rozważaniami. Nie zamierzam popadać w samozadowolenie, przechwalać się, ale mam to i owo poukładane w głowie i kilka razy w życiu udało mi się wpłynąć na innych. Może akurat jeszcze by się ten jeden raz udało? Samo to, że można się wygadać od serca, zwierzyć się z osobistych myśli, to już wielka ulga, czasem zmiana perspektywy. Wiem, że Jolka ceniła nasze rozmowy, ja też je zresztą lubiłam.

Jakoś lżej byłoby z pewnością, że śmierć nastąpiła na skutek nieszczęśliwego zbiegu okoliczności, wypadku, choroby... W ogóle niełatwo pogodzić się z odejśiem młodej, zdrowej, zdawało się, osoby, ale jednak zmieniłoby to postać rzeczy.

Żegnaj, Jolko, ty narwańcu. Nigdy nie zapomnę Twojego charakterystycznego śmiechu i głosu.