Po imprezie

Nie było źle spędzić tej nocy trochę czasu poza domem, ale przemknęło mi przez myśl, że ten cały Halama to strata czasu. Czy mnie się zmieniło poczucie humoru i gust, czy też kabarety stały się jakieś miałkie i mało zabawne? Kosztowało toto sporo, ale że cały dochód przeznaczony był na pomoc zwierzętom (pewien znany w mieście lekarz weterynarii organizuje psią wioskę), nie mam poczucia bezsensownego wydatku.
Chłopak (zostanę przy tym określeniu, choć ma on już 51 lat) koleżanki okazał się okropnym marudą i ględziarzem. Zepsuł nam kawał wieczoru swoimi pretensjami o niedokładne sprawdzenie rozkładu jazdy pociągów, o błędne poinformowanie co do pory zakończenia imprezy (miała być do białego rana, na miejscu powiedziano nam, że może potrwa do północy, a ostatecznie zakończyła się w okolicach drugiej). Gdyby choć wyraził swoje zadowolenie krótko i konkretnie, ale skąd! Musiało być przecież dramatycznie. Koleżanka miała łzy w oczach, a ja, co mi się często ostatnio zdarza, zastanawiam się, po jakiego grzyba nam, kobietom ci faceci.
Na imprezę wbiłam się w ładne, zgrabne czółenka z paskiem i na niewielkim obcasie. Dosyć wygodne, a jednak nawet takie są już nie dla mnie. Potańczyłam trochę, naprawdę niewiele na after-party, przeszłam może ze trzy kilometry po przemyskim bruku i na całym prawym podudziu mam teraz krwawe wybroczyny - charakterystyczne dla mojej choroby. Niestety, elegancka, piękna i młoda i seksi o ja już byłam.
Pisałam niejednokrotnie, że chyba przechodzę jakieś wewnętrzne zmiany. Zaczynam cenić spokój, bywa, że preferuję spokojne spędzanie czasu w domu i czytanie książek w ogródku, nie jestem już takim pędziwiatrem jak kilka lat temu. Kojarzy mi się to jeśli nie ze starością, to z mocną dojrzałością i zadziwia, że to już...
Swoją drogą stolica dawnego mojego województwa to piękne miasto, z klimatem, malowniczo położone na wzniesieniach, o zabytkowej, pełnej brukowanych zaułków starówce. Nieczęsto w nim bywam, a to wcale niedaleko, bilet w jedną stronę kosztował mnie zaledwie cztery złote. Chętnie wybiorę się tam kiedyś sama albo z synem. W "turystycznym" obuwiu, bez marudzących kolegów podelektuję się urokami tych krętych, wąskich uliczek i widokami z Kopca Tatarskiego.