Uroki

Ze wsi jestem, co niekiedy z dumą podkreślam, ale prawdą jest, że "wieśniak" ze mnie połowiczny. Wielu wiejskich spraw nie znam, bo moja wieś nie była typową wsią, był to PGR. Nie mieliśmy gospodarki z prawdziwego zdarzenia. Ot, działeczka przy domu, poletko z ziemniakami, a drugie z burakami cukrowymi, w chlewiku świnka i trochę drobiu. Pomagało się rodzicom, ale byłam jeszcze dzieckiem, które miało sie uczyć i miało prawo do beztroskiej zabawy.
Otóż ja, wieśniak od siedmiu boleści nie miałam pojęcia, że szczypiorek-siedmiolatka tak pięknie kwitnie! Ma śliczne fioletowe kwiaty, na których dziś rano dostrzegłam dwa motyle. Jaka szkoda, że nie zdążyłam ich sfotografować.
Wrastam w to swoje miejsce na ziemi i zżywam się z jego urokami. Na przykład takim, że w pogodne noce wspaniale widać stąd gwiazdy nad głową. Nasze podwórze oświetlone jest przez tzw. fotokomórki (chyba, bo słabo się znam na elektryce) z czujnikiem ruchu. Włączają się samoczynnie, gdy przechodzę w pobliżu, aby za chwilę zgasnąć i wtedy zapada ciemność. Mój brat, wielbiciel astronomii i teleskopowych obserwacji od razu zwrócił na to uwagę.
Na przykład takim, że przez niskie okno swobodnie kursuje mój kot. Właśnie wrócił z nocnej włóczęgi i mogę pogłaskać jego zmoczone mżawką futerko.
Że tylko wyszłam wczoraj za próg, a już sąsiad-sześciolatek witał się ze mną i pytał, czy robię w domu porządki, bo właśnie trzepałam przed domem dywanik.
Że wróciłam wczoraj od bratowej późnym wieczorem i całą sobą czułam: wracam DO SIEBIE.