Wiara, nadzieja... sens

Uderza mnie, jak bardzo niektórzy pozbawieni są szacunku dla życia, jak nie widzą jego wartości i uroku. Żyją i uważają to za niewiele warty, mało znaczący fakt. Wciąż czekają na lepszy dzień, na miłość, na wakacje, na pieniądze... Wciąż w poczekalni, wciąż poza teraźniejszością.
Podobno najmniej szacunku dla życia mają ludzie młodzi, ale zauważam, że i dojrzałość niesie pewne straty. Straty, bo nie chcę używać słowa "zagrożenia".
Stratą jest utrata świeżości spojrzenia.
Dbam o to, by nie stały się dla mnie banałem rzeczy na pozór oczywiste. Staram się zwracać uwagę na drobiazgi, przyrodę, pęknięcie na murze, krople deszczu, żałuję, że wiosną nie udało mi się zobaczyć przelatujących kluczy żurawi, że za rzadko bywam w lesie. Lubię zauważyć, że przy myciu naczyń woda tak przyjemnie ogrzewa mi dłonie... i tak dalej, i temu podobnie.
W młodości radość przychodzi do nas spontanicznie. Tyle w nas jeszcze siły i beztroski, tyle okazji do śmiechu (choć i bóle istnienia w tym wieku odczuwa się mocno). Potem odczuwa się już pewną powtarzalność, widzi się coraz więcej ciemnych stron rzeczywistości, odczuwa się je na własnej skórze, zwłaszcza gdy dają się we znaki te najbardziej prozaiczne, a jednocześnie najdotkliwsze fizyczne przejawy. Umierają znajomi, już nie gdzieś daleko, ale namacalnie, tuż obok, zaczyna nas kręcić reumatyzm, już nie można tak bezkarnie zarwać trzech nocy jak dawniej.
Mimo przekonania, że życie jest warte celebrowania i zachwytu, łapię się na tym, że pewnymi rzeczami jakbym się już nasyciła, że nie widzę nic nowego. Że za rok i pięć będzie tak samo - aczkolwiek ta stałość bywa też ostoją i wartością. Dawniej przerażała mnie myśl, że miałabym to zostawić, nie zobaczyć już więcej, a dziś mam wrażenie, że to już ze mną zostanie, że nie jestem już tak przywiązana. Może nie do końca byłabym na to gotowa, ale zdecydownie bardziej niż kiedyś.
Widzę, że dziś pozytywne myślenie i radość życia wymaga ode mnie pewnego wkładu pracy, świadomości i wyboru. Muszę czasem sama sobie "ustawić" myślenie, nie poddawać się, wytłumaczyć sobie to i owo jak matka własnemu dziecku. Tak jak na przykład ostatnio, gdy myślałam o tej powtarzalności, o tym, że już tyle za mną. Dopiero po chwili namysłu uświadomiłam sobie, że przecież czeka jeszcze na mnie mnóstwo nieodkrytych lądów: może wnuki, może jak u mojej mamy coś zupełnie nowego. Mama w wieku prawie pięćdziesięciu lat rozpoczęła nowe życie wyjeżdżając za granicę do mojej siostry. To zapoczątkowało wiele ważnych dokonań w jej życiu, myślę, że mimo trudności sprawiło jej satysfakcję, że tyle mogła dzięki temu osiągnąć. Mama zresztą często podkreśla, że jej wiek ma swoje uroki, że cieszy się gdy w żartach zwracam się do niej per "babciu", bo nie każdemu jest dane doczekać tych lat.
...A Jolka, szalona Jolka sama pozbawiła się tylu możliwości. Straciła wiarę, może uznała, że wszystko już za nią. Dlaczego?
Dlaczego? Dlaczego?

...A kocicy spodobało się w otwartym oknie. Właśnie drapie łapą we framugę i prosi o uchylenie.


O, kurczę! Wyskoczyła!!! :)